de leegte van Drente en de Sahara

In de uithoeken van Nederland kun je kilometers fietsen zonder iemand tegen te komen. De eerste Saksen rukken al op met hun campers als ik het kanaal volg van Emmen via Dalen en Dalerveen naar Coevorden. Af en toe een boer die mijn fietsbel met zijn hark beantwoord. Na 10 km doemt Coevorden op en wijzen de bordjes richting Duitse plaatsen. Ik besluit de fietsroute aan te houden en check of ik echt niet door Duitsland kom straks. "ze staan met drones te controleren hoor roept een boertje'. ik vraag me af wat waar is.  Na een tip van twe spelende meisjes bij een boerderij (lokale tips zijn het beste) zet ik koers naar Gramsbergen als tussenstop richting Hardenberg. Kleine kronkelweggetjes op de grens tussen Drente en Overijssel.  Bij Gramsbergen stuit ik op een prachtig veld vol Tulpen. " ze krijgen dit jaar geen bestemming" , zegt een vrouw die haar kind maar op de foto zet. ik volg haar voorbeeld.  Bij Gramsbergen vervolg ik mijn weg richting Hardenberg en de saksen maken plaats voor de ijssel en vecht route . Hardenberg ligt mooi aan de ijssel en ik trakteer mezelf op koffie en koek (op een terras). "Nee hoor hier doen we niet zo moeilijk".  De fietsroute langs het water is mooi en loopt tot aan Marienberg. In marienberg is het 10 km omrijden samen met een vertegenwoordig uit het verzorgingstehuis op e-bikes. "we zijn geprikt dus we mogen weer fietsen" roepen 2 dames met vers golfpermanent in het haar". Na het vragen naar de weg aan een man (die heel handig een achteruitkijkspiegel op zijn handschoen heeft gemonteerd) besluit ik om door de bossen naar Ommen via Junne te rijden. Junne? jazeker. Oke , de locals zullen het wel weten. De route door het bos is inderdaad geweldig en de inmiddels vertrouwde rustpunten zijn regelmatig te vinden om bij te taken en even op een bankstel in de landerijen te zitten. 

Bij Junne, zie ik het bordje Hellendoorn opdoemen en kom ik in de achterhoek terecht van twentse boerderijen waar je voor een euro (contant betalen graag) een potje jam kan meenemen. Via het natuurpark Sahara volg ik de bordjes richting Nijverdal en 1 km van te voren zet ik de navigatie aan.  Het tuinhuisje staat al op mij te wachten en ik maak vrienden met de hond van het adres. het kleine huisje is van alle gemakken voorzien en ik ben dankbaar voor de douche. Na  het wassen van de kleren zetel ik me in de tuin en wacht op mijn gastvrouw. De hond  blijft aan mijn zijde. NA een poosje komt de gastvrouw aan en geniet ik daarna van de macaroni in de achterhoekse avondzon.  Om 11 uur gaat het licht wel uit want morgen een langee tocht naar huis.